ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΦΡΟΫΝΤ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Γιατί βλέπουμε όνειρα, κύριε Φρόυντ;

Τα όνειρά μας, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ειδικών, «καταναλώνουν» συνολικά έξι χρόνια από την ζωή μας. Γιατί, όμως, η «τύχη» μας δουλεύει όσο εμείς κοιμόμαστε; Οι θεωρίες σχετικά με τη σημασία των ονείρων διαδέχονται η μία την άλλη, για ένα θέμα που πάντα σαγήνευε τον άνθρωπο με το μυστήριο που αποπνέει.

Φυσικά, ο συνήθης ύποπτος της ανθρώπινης ψυχολογίας Sigmund Freud δεν ήταν ο πρώτος που έψαξε το βαθύτερο νόημα των «περιπλανήσεών» μας κατά τη διάρκεια του ύπνου....

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ;

Το βίντεο κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, με τον τίτλο: «Πραγματικό φάντασμα οδηγού που μόλις σκοτώθηκε σε τροχαίο!».

ΚΑΦΕΜΑΝΤΕΙΑ – ΓΕΝΙΚΑ

Από το υπό έκδοση βιβλίο του Π.Θ.Τουμάση, «ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΚΑΦΕΜΑΝΤΕΙΑΣ»

Πρόκειται ίσως για την πλέον παρεξηγημένη σύγχρονη μορφή μαντείας. Η καφεμαντεία βασίζεται στην παρατήρηση και τη μακροχρόνια ανάλυση των συμβόλων του καφέ. Εδώ πρέπει να τονίσουμε κάποια πολύ βασικά πράγματα που οι πλατιές μάζες αγνοούν και οι απατεώνες (αγύρτες) οι οποίοι επαίσχυντα παριστάνουν τους επαΐοντες επιμένουν να μην τα λαμβάνουν υπόψη τους αποσκοπώντας στην εξαπάτηση-καταλήστευση των θυμάτων τους:

1. Το φλιτζάνι του καφέ πρέπει να έχει ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΕΙΑ εσωτερική επιφάνεια, διαφορετικά τα κατακάθια θα πάρουν, λίγο έως πολύ, σχήματα που δεν ανταποκρίνονται στην αυθεντικότητα της προσωποποιημένης αποτύπωσης.
2. Όταν ρίχνουμε τον καφέ, δεν πρέπει να ΑΝΑΚΙΝΟΥΜΕ επίτηδες το φλιτζάνι (με τη χαρακτηριστική μάλιστα κυκλική κίνηση που πολλοί συνηθίζουν), αλλά να πιούμε ήσυχα την τελευταία μας γουλιά κι ευθύς κατόπιν απαλά και σταθερά να αντιστρέψουμε το φλιτζάνι στο πιατάκι....

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ

Θυμάμαι μόνο τα θαμπά
της πόλης κείνης φώτα
και τη βοή απ’ τα οχήματα
μιας νύχτιας λεωφόρου
κι έμοιαζε σαν να κολυμπά
το πλήθος, πρώτα-πρώτα,
μέσα σ’ ομίχλης κύματα
και φλόγες του Εωσφόρου.

Ύστερα, κοίταξα να δω
την τρύπα πάνωθέ μου
τρέμοντας μη μ’ απέκλεισε
στους άγνωστους τους τόπους
κι ούτε να χάσω την οδό
ή ξεμακρύνω, Θε μου,
αλήθεια, πόσους να έκλεισε
το υπόγειο τούτο, ανθρώπους!

Τα βαγονέτα να περνούν
κινούμενα σε ράγες,
ω, τι σκηνή!... Χαράχτηκε
– τα συλλογιέμαι ολοένα –
στον ταραγμένο μου τον νουν
και γύρω κουκουβάγιες,
«καθείς σ’ αυτό που τάχτηκε»
κρώζοντας μανιασμένα.

Θυμάμαι τέλος μια μορφή,
που, στρέφοντας να φύγω,
σε μένα ερχόταν τρέχοντας
λέγοντας τ’ όνομά μου,
από τα νύχια ως την κορφή
στάζοντας λίγο-λίγο
αίμα κατράμι κι έχοντας
μαύρο κοστούμι γάμου.

Π.Θ.Τουμάσης